TAWERNA „POD PIJANĄ ZGRAJĄ”

Kiedy niebo do morza przytula się z płaczem,

liche sosny garbate do reszty wykrzywia

brzegiem morza wędrują bezdomni tułacze

i nikt nie wie skąd idą, jaki wiatr ich przywiał.

Do tawerny „Pod pijaną zgrają”,

do tańczących, rozhukanych ścian,

i do dziewczyn, które serca

za złamany grosz oddają,

nie pytając, czy kto kiep czy drań.

Kiedy wiatry noc chmurną przegonią za wodę,

gdy pół słońca, pół nieba – pół morza rozpali,

opuszczają wędrowcy uśpioną gospodę,

z pierwszą bryzą znikają w pomarszczonej dali.

A w tawernie „Pod pijaną zgrają”

spływa smutek z okopconych ścian,

a dziewczyny z półgroszków

amulety układają,

na kochanie, na tęsknotę i na żal...

Kiedy chandra jesienna jak mgła cię otoczy,

kiedy wszystko postawisz na kartę przegraną,

zamiast siedzieć bezczynnie i płakać lub psioczyć

weź węzełek na plecy, ruszaj w świat, w nieznane!

Do tawerny „Pod pijaną zgrają”…