DRAWIEŃSKI PARK NARODOWY, utworzony w 1990 roku w obecnym województwie zachodniopomorskim o powierzchni 11.019 ha, otuliny ok. 35 tys. ha, pod ochroną ścisłą 368 ha. Teren Drawieńskiego Parku Narodowego i otuliny leży na wysokości 40–105 m n.p.m. na sandrowej Równinie Drawskiej, w południowej części Pojezierza Pomorskiego u zbiegu rzek Drawa i Płociczna. Zajmuje centralną część kompleksu leśnego zwanego Puszczą Drawską. W całości położony jest w zlewni rzeki Drawy (na zdjęciu po prawej), która razem ze swoim dopływem – Płociczną (na zdjęciu po lewej), stanowią jego główną oś hydrograficzną. Obie rzeki płyną przez szeroki pas sandrów, które powstały podczas ostatniego zlodowacenia przez wody wypływające spod czoła lądolodu ku pradolinie Toruńsko-Eberswaldzkiej. Zachodnie ramię parku ciągnie się wzdłuż Drawy, od jeziora Dubie koło Drawna, wschodnie ramię – wzdłuż Płocicznej od ujścia Runicy (Młynówki) do ujścia do Drawy (k. Starego Osieczna). DPN reprezentuje krajobraz młodoglacjalnych równin sandrowych.

Krajobraz Drawieńskiego Parku Narodowego tworzą przede wszystkim doliny rzek wcinających się w równinę, gdzieniegdzie bardzo głęboko (bo na 40 m), 13 malowniczych jezior często o wysokich, stromych brzegach (m. in. Czarne, Sitno, Ostrowiec), ponadto drobne jeziorka dystroficzne, wiele zarastających śródleśnych stawów oraz mszary, torfowiska i lasy. Lasy są główną formacją roślinności parku, w części wschodniej głównie bory sosnowe (nieliczne fragmenty lasów mieszanych), w części zachodniej stare drzewostany bukowe, grądy grabowe z przewagą dębu, rzadziej lasy łęgowe i olsy. Znaczny udział lasów liściastych bukowo-dębowych w kompleksie lasów parku wyróżnia Drawieński Park Narodowy od pozostałego obszaru Puszczy Drawskiej. Można tutaj spotkać 450 letnie dęby, 330 letnie buki i 120 letnie sosny (liczne pomniki przyrody). Poza dębami, bukami i sosnami rosną tu świerki, olsze, modrzewie, brzozy, graby i osiki. Ogółem wyróżniono w parku 140 zbiorowisk roślinności, w tym 18 leśnych i zaroślowych.

We florze parku występują gatunki atlantyckie, kserotermiczne, a także subarktyczne, liczne gatunki objęte ochroną gatunkową. Osobliwością parku jest stanowisko reliktu polodowcowego, trującego rozmarynka, chamedafne północna. Ta niepozorna krzewinka wraz z niektórymi gatunkami storczyków, żurawiną, traganką piaskową, owadożerną rosiczką należy do grupy roślin zanikających. Spośród 800 gatunków żyjących w parku roślin naczyniowych 50 podlega ochronie prawnej.

Bogatą parkową faunę reprezentują: jelenie, sarny, dziki, lisy, borsuki, jenoty, ginące żółwie błotne (na zdjęciu po lewej), orliki krzykliwe, cyraneczki, zimorodki, a ponadto w niezwykle czystych, bogatych w ryby wodach, dostępne wędkarzom: leszcze, szczupaki (na zdjęciu po prawej), węgorze, certy oraz łososiowate: łosoś, troć, lipień.

Ostoje rzadkich gatunków zwierząt, ze ssaków – bobra i wydry, z ptaków – bociana czarnego, gągoła, pszczołojada, kani rdzawej, orła bielika, rybołowa, puchacza. W kompleksie parku wyróżniono ogółem: 33 gatunki ssaków, 151 gat. ptaków i 6 gat. gadów – jest co zwiedzać.

Dyrekcja DPN – mieszcząca się w Drawnie – udostępniła zwiedzającym piechurom i kolarzom 60 km oznakowanych szlaków, a wędkarzom rzekę Drawę i zachodnie brzegi jezior Sitno i Ostrowiec. Dla potrzeb turystów przygotowano też 5 pól biwakowych, a zmotoryzowani mogą skorzystać z 6 niestrzeżonych parkingów. Od 1 lipca do końca lutego dostępny jest (40 km) szlak wodny na rzece Drawa. Leżące tuż przy parku miasteczko Drawno przecina linia kolejowa Poznań – Krzyż – Szczecin, co dla niezmotoryzowanych stanowi niewątpliwie dużą dogodność.

Wszelkie czynności realizowane na terenie Drawieńskiego Parku Narodowego podporządkowane są ochronie przyrody. Podstawową funkcją DPN jest obserwacja środowiska naturalnego i ocena aktualnego stanu procesów przyrodniczych, wód powierzchniowych i podziemnych, zmian klimatu, elementów przyrody nieożywionej. Na jej podstawie można bowiem prognozować kierunki i tempo przemian ekosystemów oraz reakcje żywych organizmów na zmiany środowiska.

Z obszarem Parku i otuliny związana jest bezpośrednio zlewnia Drawy o powierzchni 567 km². Bystry nurt rzek rzeźbi efektowne jary i wąwozy wcięte w powierzchnię sandru, o zboczach dochodzących do 30 m wysokości, porośniętych wielogatunkowym drzewostanem. W ich dolinach zachodzą najważniejsze z procesów kształtujących współczesną rzeźbę terenu: praca rzeki prowadzi z jednej strony do punktowej erozji zboczy doliny w miejscach podcinanych przez rzekę, a z drugiej do akumulacji osadów rzecznych na porośniętych łęgiem olszowym terasach zalewowych.

Puszcza Drawska, obecnie zwarty kompleks leśny, jeszcze 100 lat temu była mozaiką lasów, pastwisk i pól. Jej dzisiejszy krajobraz jest w znacznym stopniu ukształtowany przez tradycyjną gospodarkę, zwłaszcza leśną, a jego elementami są relikty dawniejszej ludzkiej aktywności.

Należą do nich m. in.:

·        do dziś czytelny zespół dawnych bindug, na których składano drewno pozyskiwane w lasach Puszczy,

·        ślady dawnych przemysłów leśnych: smolarni i hut szkła,

·        brukowane drogi,

·        kamienne kierunkowskazy,

·        pozostałości kanałów nawadniających śródleśne łąki.

Duży udział w całości krajobrazu kulturowego Puszczy stanowią rozproszone w lasach resztki osad ludzkich i starych cmentarzy.

Obecnie, Drawieński Park Narodowy odznacza się bogactwem występujących tu typów ekosystemów. Miarą tego bogactwa jest liczba 224 udokumentowanych zbiorowisk roślinnych. Powierzchniowo dominują lasy – stanowią ponad 80% powierzchni Parku – przede wszystkim buczyny, łęgi olszowe i olsy, a także płaty borów sosnowych. Charakterystycznymi elementami przyrody Parku są także torfowiska, oraz ekosystemy wodne i łąkowe. Jeziora położone na obszarze Drawieńskiego Parku cechują się znaczną zmiennością pod względem trofii, powierzchni i głębokości. Kilka z nich wyróżnia się oryginalną fauną i florą.

Faunę Parku reprezentuje ponad 200 gatunków kręgowców, wśród nich najliczniejszą gromadę stanowią ptaki. Występuje też bogactwo bezkręgowców pośród których są szczególnie cenne gatunki, zagrożone wyginięciem. Zwierzęciem herbowym Drawieńskiego Parku Narodowego jest wydra (na zdjęciu po prawej).

GEOLOGIA

Na obszarze Parku dominującym utworem geologicznym są sandry, czyli rozległe piaszczyste lub żwirowe równiny w kształcie stożka, powstałe w wyniku działalności wód polodowcowych. Zalegają na ponad 70% powierzchni Parku. Ponadto występują tu piaski i żwiry wodnolodowcowe (dolne i górne). Lokalnie występują: gliny zwałowe, iły, mułki, piaski i żwiry kemów, piaski i żwiry rzeczne a także utwory holoceńskie w dnach i dolnych partiach stoków dolin mis jeziornych oraz zagłębień bezodpływowych.

Równinną powierzchnię sandrową ożywiają głębokie wcięcia dolin rzecznych Drawy i Płocicznej oraz ciąg jezior rynnowych. Rynny tworzą skomplikowaną siatkę, przecinającą sandr w różnych kierunkach.

Najwyżej położona jest północna część Parku, dochodząca do 97 m n.p.m. Część południowa obniża się do około 70 m n.p.m. Najwyższy punkt w DPN znajduje się w okolicy jeziora Martew i wynosi 105,2 m n.p.m. Pod kilkudziesięciometrową warstwą osadów lodowcowych ukryte są skomplikowane struktury geologiczne zbudowane ze skał kredowych, między innymi szczątki ciągnącego się przez całą obecną Polskę łańcucha górskiego.

Miejscami, spod sandrowych piasków, wystają płaty glin zwałowych polodowcowej moreny dennej. Ze względu na większą żyzność gleb z nich wykształconych, rozwinęły się na nich polany osadnicze, na których spotyka się niewielkie wzniesienia pochodzenia kemowego.

PRZYRODA

Geosystemy hydrogeniczne są znaczącym ogniwem środowiska przyrodniczego DPN. Główne rzeki Drawieńskiego Parku Narodowego to Drawa i jej lewobrzeżny dopływ – Płociczna. Drawą przepływa średnio 15 m³ wody na sekundę, a Płociczną – 3 m³. Oprócz Drawy i Płocicznej, przez teren DPN przepływają także: Słopica, Korytnica, Runica, Cieszynka, Moczel i Sucha.

W Parku jest 20 jezior, bardzo zróżnicowanych pod względem charakteru ekologicznego: od torfowiskowych jeziorek dystroficznych (Pięć Jeziorek Torfowych zwanych także Głodnymi Jeziorkami – na zdjęciu po prawej), przez jeziora eutroficzne (Sitno, Płociczno, Ostrowiec) do mezotroficznych jezior ramienicowych (Martew, Płociowe, Pecnik Duży). Unikatem hydrologicznym jest głębokie, okolone lasami meromiktyczne jezioro Czarne. Zróżnicowanie ekologiczne jezior widać nawet na pierwszy rzut oka w barwie ich wody: mezotroficzne jeziora ramienicowe mają, zwłaszcza w słoneczne dni, wody intensywnie szmaragdowe, a jeziorka dystroficzne – toń ciemną, prawie czarną. Specyficznym elementem sieci wodnej Drawieńskiego Parku narodowego są wypływy wód podziemnych: źródła, wycieki i wysięki, a także rozwinięte na takich wyciekach źródliskowe torfowiska.

Największym jeziorem w Drawieńskim Parku Narodowym jest Ostrowiec (369,87 ha). Położone w głębokiej rynnie polodowcowej, której rzeźbę dodatkowo urozmaicają struktury kemowe. Ma bardzo urozmaiconą linię brzegową, co w połączeniu z wysokimi brzegami daje wielość osi widokowych i decyduje o krajobrazowej atrakcyjności akwenu. W całości otoczone lasami jest jednym z piękniejszych i ciekawszych jezior pomorskich. Gromadzi 36,5 mln m³ wody. Najgłębsze miejsca jeziora (28,5 m) są na wschód od wyspy Lech oraz pomiędzy wyspą Okrzeja, a wypływem Płocicznej. Od południa jezioro łączy się wąskim przesmykiem z jez. Głuchym Dużym i dalej z jez. Głuchym Małym. Czasami wszystkie trzy akweny nazywane są łącznie jeziorem Ostrowieckim (łączna powierzchnia 387 ha).

Od zachodu w jezioro wcina się duży półwysep. Jego najbardziej północny cypel nosi nazwę Dębowego (od porastającej go dębiny), ku południowi wysunięta jest Korea (od charakterystycznego kształtu). Na wschodnim brzegu wypływ Płocicznej obramowują cyple: od południa Harcerski, a od północy Psi. Na jeziorze trzy wyspy: Lech (południowa), Okrzeja (środkowa) i Pokrzywka (północna). Już przed wojną były one rezerwatami przyrody. W 1988 r. utworzono powtórnie rezerwat, w 1990 r. włączony w skład parku narodowego. Na wyspie Lech od 1993 r. istnieje kolonia kormoranów, a na wyniosłej sośnie regularnie gniazduje rybołów. Wyspa Okrzeja jest siedliskiem puchacza. Rośnie na niej osobliwy las lipowy i ciepłolubna dąbrowa, są też stanowiska kilku rzadkich gatunków roślin. Pokrzywka jest porośnięta łęgiem olszowym, rosną na niej pomnikowe olsze, jesion i lipa. Na wszystkich trzech wyspach gniazdują w dziuplach i w sztucznych budkach gągoły i tracze nurogęsi, znajdując tam izolację od lądowych drapieżników.

Roślinność jeziora i jego brzegów jest bardzo zróżnicowana. Botanicy naliczyli tu aż 72 typy zbiorowisk roślinnych. Taflę wody okalają szuwary trzcinowe, w południowej części spotyka się w nich pojedynczo kłoć wiechowatą. Żyzność wód jeziora jest zróżnicowana. Przepływowa część północna ma charakter eutroficzny a na dnie dominują rdestnice, wywłóczniki, rogatki i moczarka. Znaleziono tu kilka rzadkich gatunków rdestnic. Centralna część akwenu, na południe od wyspy Okrzeja, zbliża się charakterem do jezior mezotroficznych. Na jej dnie trafiają się partie łąk ramienicowych.

Wody jeziora są mieszane przez wiatry dwa razy do roku, wiosną i jesienią (tzw. dimiksja). Latem w jeziorze regularnie ustala się uwarstwienie temperatury, która od głębokości ok. 10 m spada skokowo do 5^oC. Na podobnej głębokości kończy się też w tej porze roku zawartość tlenu w wodzie. Średnia przezroczystość wody wynosi 2-3 m.

Nad jeziorem często widuje się bieliki. Wiosną na tafli wody tokują perkozy, gągoły i tracze. Jezioro ma bardzo urozmaiconą faunę ryb. Dominuje w niej płoć, ukleja i okoń (na zdjęciu po prawej). W głębszych miejscach żyje sielawa, pospolite są krąpie, klenie, leszcze, liny, węgorze i szczupaki. Notowano także wystąpienia certy i siei. Osobliwością fauny ryb jest troć jeziorowa, bardzo rzadka już w Polsce ekologiczna forma pstrąga, spędzająca większość życia w jeziorze, ale na tarło wstępująca do rzek. Jezioro jest udostępnione do wędkowania z pomostów usytuowanych na zachodnim brzegu. Jezioro jest wymieniane w starych dokumentach. Już w XIII w. granica wielkopolsko-marchijska miała przebiegać „per lacum Wusterwitz”. W XIX w. wzdłuż zachodniego brzegu przeprowadzono kanał nawadniający, tzw. Sicieński Kanał. Około 1895 r. zbudowano nad przesmykiem łączącym jez. Ostrowieckie z jez. Głuchym most, wsparty na palach wykonanych z pni sosen do 40 cm grubości. Kładka na palach dawnego mostu istniała do lat 70. XX w.

Zachodni brzeg jeziora udostępniony szlakiem żółtym, z którego roztaczają się widoki na taflę wody, wyspę kormoranów i bagienne olszyny Żółwiej Kłoci.

Drawieński Park Narodowy odznacza się bogactwem występujących tu typów ekosystemów. Miarą tego bogactwa jest liczba 224 udokumentowanych tu zbiorowisk roślinnych. Powierzchniowo dominują lasy – przede wszystkim buczyny, łęgi olszowe i olsy, a także płaty borów sosnowych. Ważnymi komponentami przyrody Parku są torfowiska, oraz ekosystemy wodne i łąkowe.

Prawie 80 zbiorowisk roślinnych występujących na terenie Drawieńskiego Parku Narodowego należy do ważnych dla Europy i ujętych w Europejskiej Dyrektywie Habitatowej. Są to: żyzne i kwaśne buczyny, grądy, lasy łęgowe, fragmenty borów i brzezin bagiennych, wilgotne i świeże łąki, wrzosowiska, podwodne łąki ramienicowe w jeziorach, roślinność rdestnicowa jezior eutroficznych, roślinność źródlisk, skupienia włosieniczników w nurcie rzek, szuwary kłociowe, mszary torfowcowe, roślinność torfowisk przejściowych i mechowisk.

W lasach Parku dominuje sosna, sporo jest też buka, dębu i sztucznie wprowadzonego świerka (na zdjęciu po prawej). Najrzadszymi z drzew są występujące na pojedynczych stanowiskach brekinia i cis.

Na terenie DPN współcześnie rośnie 924 taksonów roślin naczyniowych, 55 gat. podlega ochronie gatunkowej. Najcenniejszym składnikiem flory roślin naczyniowych Parku jest storczyk lipiennik Loesela, którego kilka osobników rośnie na jednym z torfowisk. Unikatem jest także obfite stanowisko chamedafne północnej, na torfowisku Sicienko. Cenne są populacje dwóch gatunków błotnych fiołków: torfowego i mokradłowego, a także cała grupa gatunków torfowiskowych z turzycą bagienną, rosiczką okrągłolistną i długolistną, bagnicą torfową, turzycą Buxbauma, narecznicą grzebieniastą. Od otaczających go terenów, Park wyróżnia się bogactwem flory storczyków. Na trzech torfowiskowych stanowiskach rośnie tu kruszczyk błotny, na jednym – wspomniany lipiennik. Na Tragankowym Urwisku nad Drawą jest liczna populacja kruszczyka rdzawoczerwonego, a jego krewniak – kruszczyk szerokolistny jest pospolity w liściastych lasach. Łąki bogate są w stoplamki krwiste, szerokolistne i plamiste, w zaroślach odnotowano też podkolana białego i listerę jajowatą. Inne interesujące gatunki to np.: wawrzynek wilczełyko, dziewięciornik błotny, widłak jałowcowaty, spłaszczony i goździsty, wspomniane storczyki stoplamiki, nasięźrzał pospolity, pomocnik baldaszkowy i cała grupa gatunków torfowiskowych: turzyca bagienna, turzyca nitkowata, rosiczki, żurawina, modrzewnica, bagno, przygiełka biała, bagnica torfowa, lilia złotogłów, kopytnik pospolity, wiciokrzew pomorski i zimoziół północny. Interesująca jest także flora roślin zarodnikowych oraz grzybów. Występują między innymi bardzo rzadkie gatunki mszaków – Helodium blandowii, Paludella squarrosa, Sphagnum fuscum i inne rzadkie torfowce z rodzaju Sphagnum. Porost Arthonia aspersella ma tu jedno z dwóch stanowisk w Polsce. Występują też rzadkie gatunki grzybów, np. soplówka gałęzista, monetka kleista, szmaciak gałęzisty i mleczaj rydz.

Obszar Drawieńskiego Parku Narodowego cechują walory faunistyczne wyróżniające go nie tylko w skali regionu, ale i kraju, a nawet Europy Środkowej. Zainteresowanych fauną przyciąga do Drawieńskiego Parku Narodowego łatwość zobaczenia bielika, rybołowa, kormorana, nurogęsi, gągoła, czy śladów żerowania bobra. Ichtiofaunę rzek – szczególnie Płocicznej i Drawy – cechuje wyjątkowa różnorodność. Nie została ona dotknięta przez procesy degradacyjne w tak dużym stopniu, jak w innych polskich rzekach. Obok gatunków skrajnie zagrożonych, ginących – minoga rzecznego i strumieniowego, troci wędrownej i certy, zachowały się tu jeszcze liczne i stosunkowo stabilne populacje gatunków rzadkich w skali kraju – pstrąga potokowego, lipienia, strzebli potokowej i głowacza białopłetwego. Rodzima populacja łososia wyginęła w latach 80., obecnie w ramach ogólnokrajowego programu ochrony łososia wsiedla się do Drawy i Płocicznej łososie wyhodowane z populacji pochodzącej z rzek łotewskich. Także w jeziorach Parku zachowały się populacje rzadkich gatunków – bardzo rzadkiej w Polsce troci jeziorowej oraz coraz rzadszych w kraju sielawy i siei.

W torfowiskach, starych stawach rybnych i mokradłach, w miejscach dawnych stawów, jeziorach, śródleśnych oczkach wodnych, na polach i łąkach z podmokłymi zagłębieniami spotykamy płazy. Pospolite są żaby: zielone żaby wodne, żaba moczarowa i żaba trawna, kumak nizinny, wszystkie trzy gatunki ropuch, grzebiuszka ziemna. Spotyka się także rzekotkę. Spośród gadów, oprócz pospolitych jaszczurek (zwinki, żyworódki i padalca) oraz zaskrońca, na podkreślenie zasługuje występowanie żmii zygzakowatej (na zdjęciu po lewej). Jest także niewielka populacja żółwia błotnego. Tuż za granicami Parku notowano także występowanie gniewosza.

W Parku spotkać można ponad połowę występujących w Polsce gatunków ptaków. Do najcenniejszych należą: bocian czarny, tracz nurogęś, kania czarna, kania ruda, orzeł bielik (na zdjęciu po prawej), orlik krzykliwy, rybołów, jarząbek, puchacz i włochatka. Inne występujące tu gatunki rzadkie lub zagrożone w skali regionalnej, o wyspowym charakterze występowania, powiązane z zanikającymi typami ekosystemów to między innymi: kormoran, gągoł, trzmielojad, krogulec, kobuz, derkacz, żuraw, kszyk, samotnik, siniak, zimorodek, krętogłów, dzięcioł zielony, dzięcioł średni, pliszka górska, strumieniówka, zniczek, srokosz, czyż, krzyżodziób świerkowy i inne. Zagęszczenie populacji rybołowa, bielika, puchacza, żurawia, gągoła i nurogęsi jest w Puszczy Drawskiej i w Drawieńskim Parku Narodowym wyższe niż gdzie indziej, dlatego łatwiej tu o kontakt z tymi gatunkami. Spektakularnym elementem przyrody Parku jest kolonia kormoranów na wyspie jeziora Ostrowiec.

Spośród ssaków najłatwiej o spotkanie z jeleniem, sarną, dzikiem, lisem lub zającem. Populacja jeleni szczególnie liczna bywa jesienią i zimą, kiedy schodzą się one na teren Parku w poszukiwaniu spokoju. Niemal wszędzie widoczne są ślady działalności bobrów, choć trudno zobaczyć same zwierzęta. Herbowe zwierzę Parku, wydra, jest pospolita, lecz bardzo trudna do zobaczenia. Faunę ssaków uzupełniają ryjówki, gryzonie, nietoperze, jeże i drobne drapieżniki (m. in. oba gatunki kun, tchórz, gronostaj, borsuk). Sporadycznie zdarza się zachodzenie na teren DPN: łosia, daniela, wilka, a nawet żubra, pochodzących z żyjących w sąsiedztwie populacji.

Interesujący jest świat bezkręgowców. Wśród wstępnie przebadanych mięczaków, pijawek, chruścików, ważek i motyli, wiele jest gatunków rzadkich lub nawet unikatowych.

EDUKACJA

Drawieński Park Narodowy zaprasza na zajęcia przyrodnicze.

DPN posiada salę i laboratorium przyrodnicze oraz sprzęt umożliwiający przeprowadzenie zajęć w atrakcyjny sposób. Można korzystać z komputerów z programami przyrodniczymi, mikroskopów, lornetek, można również badać wodę i glebę przy pomocy zestawów edukacyjnych. Prelekcje urozmaicane są slajdami z terenu Parku oraz filmami przyrodniczymi. Dodatkowo w sali znajduje się wystawa „Zwierzęta i gleby DPN”.

W biblioteczce przyrodnika znajdują się przewodniki do oznaczania roślin i zwierząt, z których można czerpać wiedzę podczas wycieczki terenowej.

TURYSTYKA

Tych co lubią las i wodę, ciszę i świergot ptaków, kontakt z naturą i piękne widoki zachwyci krajobraz tego obszaru. Podziwiać można atrakcyjną rzeźbę terenu, ukształtowanie linii brzegowej i kolor wód śródleśnych jezior, stare drzewa, głazy narzutowe, cenne gatunki roślin i zwierząt oraz wiele innych walorów dzikiej przyrody, a także zabytkowe miejsca.

Drawieński Park Narodowy wart jest odwiedzenia głównie przez miłośników przyrody i turystyki kwalifikowanej. Teren na pewno zadowoli wędrujących po lasach i nad wodami, leśne drogi pozwolą przemierzyć większe odległości rowerzystom, a Drawa dostarczy licznych wrażeń kajakarzom, którzy mogą cieszyć się jej urokami od 1 lipca do 15 marca.

Na wędkarzy czekają północny brzeg jez. Sitno i zachodni jez. Ostrowiec (od 1 kwietnia do 30 listopada), na których są pomosty wędkarskie oraz Drawa (od Drawna do elektrowni „Kamienna”, od 1 lipca do 15 marca). Wybierając się na ryby nad jez. Ostrowiec można zostawić samochód na strzeżonym parkingu na południowym krańcu tego jeziora ok. 2 km od Głuska, zamierzając wędkować na pozostałych akwenach można parkować na polach biwakowych i postojach leśnych. Na Parkowe wody obowiązują licencje, które można kupić w całodobowej Stacji Benzynowej w Człopie i placówkach DPN. Obsługą ruch turystycznego zajmują się dwa Punkty Informacji Turystycznej – w Drawnie (na zdjęciu po prawej) i w Głusku, można tam wnieść opłaty turystyczne i wędkarskie, kupić mapę, publikacje dotyczące DPN i okolicy, pracownicy świadczą usługi przewodnickie, służą radą i wiadomościami o terenie. Przy PIT w Drawnie funkcjonuje Przystań Wodna DPN, gdzie można wypożyczyć kajaki i rowery wodne.